“Ölüm çocuklara yakışmaz ki”

6 Şubat Kahramanmaraş merkezli depremler, ülke içinde büyük bir göçü de tetikledi. Sağ kalan depremzedeler, kendilerine Türkiye’nin farklı kentlerinde yepyeni hayatlar kurmaya çalışıyorlar. Bu depremzedelerden biri de Emin Taş.

Taş, 9. Köy’e depremde yaşadıklarını, Kastamonu’ya göçü ve yeni hayatını anlattı.

İki çocuğundan birini depremde kaybeden Emin Taş, deprem anındaki çaresizliğini “O an ne yapacağımı bilemedim. Hangisine, ailemden hangisine koşacağımı bilemedim. Önce hangi çocuğumu kucaklayacağımı bilemedim. Çaresiz kaldım. Aileme yetemedim. Onları koruyamadım” sözleriyle dile getirdi.

Biri 5 diğeri 9 yaşında iki oğlu olduğunu söyleyen Taş, hislerini şöyle ifade etti:

“5 yaşındaki Yasin’imi koruyamadım. Zaten çok hastaydı. Öksürüyordu. Doktor bronşit olduğunu söylemişti. O hafta havalar çok soğuktu, üşütmüştü yavrum. Üç gün enkaz altında kalınca dayanamadı. O üç gün o kadar uzun bir süre gibi geldi ki. Bağırmaktan sesimiz kısılmıştı. Dışarıdan ses duyuyorduk ama onlar bizi duymuyordu. Tek şansımız deprem anında çocukların odasına koşmak olmuştu. En azından onlarla konuşabiliyorduk. Üçüncü gün Yasin’imin sesi kesildi. Daha öncede hasta olduğu için bayılmış olduğunu düşünüyordum. Ama bir şey içimi kemiriyordu tabi. İçim yanıyordu. Ölmüş olma ihtimalini düşünmemeye çalışıyordum. Ölmek. Zaten çocuklar ölemezler ki. Ölüm çocuklara yakışmaz ki. O daha çok küçüktü…”

Kastamonu’ya deprem öncesinde hiç gelmediğini belirten Emin Taş, bu kente yolunun nasıl düştüğünü ise şu sözlerle anlattı:

“Liseden bir arkadaşım burada görevdeydi. Depremin olduğunu televizyondan görünce bizi aramış, telefonlarımız olmadığı için başka yollarla bizi bulup buraya getirdi. Önce bir yurda yerleştik. Daha sonra kiralık bir ev bulunca oraya geçtik. Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacak. Evladım bir daha geri gelmeyecek örneğin. Her gün işe birlikte gittiğim komşum, arkadaşım olmayacak. Akrabalarımın çoğu olmayacak. Her sabah ekmek aldığımız bakkal Hüseyin amca olmayacak. Yeni bir hayat kurmanız lazım diyorlar, eskisini bitiremedik ki yenisini kuralım. Kolay mı hayatımıza anlam katan değerleri bir anda unutmak? Onlar olmayınca ne anlamı kalır yaşamanın. Yine de şükrediyorum tabi eşim ve oğlum buradalar diye ama yine de ne bileyim bir yanım hep eksik.”